САД ВОВЕДОА САНКЦИИ – Лукоил се повлекува од Европа
Во суштина, одлуката на „Лукоил“ претставува реакција на санкцискиот притисок, но не и целосно повлекување од меѓународните пазари - туку реструктурирање и пренос на влијанието кон „пријателски“ региони.
Најголемата приватна нафтена компанија во Русија, „Лукоил“, донесе одлука да ги продаде сите свои странски средства по воведувањето на блокирачки санкции од САД.
Во моментов компанијата има удели во нафтени проекти во Азербејџан, Казахстан, Узбекистан, Ирак, Египет и ОАЕ, како и активности во Латинска Америка, Западна и Централна Африка. „Лукоил“ поседува и рафинерии во Бугарија, Романија и Холандија, како и мрежа на бензински пумпи низ Европската унија – вклучувајќи 40 пумпи во Македонија.
Вкупната вредност на странските средства се проценува на околу 10 милијарди долари, но според експертите, компанијата ќе мора да ги продаде со голем попуст – од 50 до 70 проценти, поради притисокот од санкциите.
„Попустот ќе зависи од повеќе фактори: времето, вклучените страни, геополитичката ситуација и договорните позиции“, објаснува Дмитриј Касаткин, управувачки партнер во „Касаткин консалтинг“. Според него, во „непријателски“ земји попустот може да достигне и до 70%, додека во неутрални и пријателски држави околу 50%.
По санкциите, Министерството за финансии на САД дозволи ограничени трансакции со „Лукоил“ до 21 ноември. Сепак, Касаткин предупредува дека рокот е премногу краток, бидејќи вакви продажби обично траат од 6 до 12 месеци. Компанијата најави дека, доколку биде потребно, ќе побара продолжување на лиценцата од ОФАЦ (Канцеларија за контрола на странски средства).
По објавата на планот за продажба, акциите на „Лукоил“ на Московската берза паднаа за повеќе од 7%. Според експертите, компанијата ќе се повлече од средствата во САД и ЕУ, но ќе ги задржи подружниците во земјите од ЗНД и на Блискиот Исток, веројатно преку пренос на сопственоста на „пријателска“ компанија.
Од друга страна, аналитичарите на „Алфа банка“ се сомневаат дека „Лукоил“ навистина ќе се откаже од своите главни производствени капацитети во Ирак, Казахстан и Азербејџан. Тие укажуваат дека странските средства сочинуваат повеќе од 6,5% од вкупното производство на нафта и речиси половина од производството на гас, додека странските рафинерии обезбедуваат околу една четвртина од вкупното рафинирање.
Во суштина, одлуката на „Лукоил“ претставува реакција на санкцискиот притисок, но не и целосно повлекување од меѓународните пазари – туку реструктурирање и пренос на влијанието кон „пријателски“ региони.
