ПОЧИНА ЈОСИП ПЕЈАКОВИЌ – ЛЕГЕНДА НА БОСАНСКАТА СЦЕНА Култен актер, писател и чувар на културното наследство
Познатиот босанско-херцеговски актер, драмски уметник и писател Јосип Пејаковиќ почина синоќа на 78-годишна возраст, оставајќи зад себе длабока трага во театарот, филмот и културниот живот на поранешна Југославија. Веста ја соопшти неговиот син, Дејан Пејаковиќ, а илјадници обожаватели, колеги и пријатели се збогуваат со него со емотивни пораки на социјалните мрежи.
Пејаковиќ беше симбол на ангажирана уметност, човек со длабоко чувство за правда, автентичност и културен идентитет. И покрај сериозните здравствени предизвици – дури 17 операции во последната деценија – остана активен, креативен и посветен до крајот.
Роден во 1948 година во Травник, Јосип рано ја засака глумата, почнувајќи од аматерски настапи, па сè до професионална кариера во Народниот театар во Сараево. Дипломираше во Драмското студио во Сараево, а низ неговата кариера одигра повеќе од 50 премиерни улоги, меѓу кои: „Хамлет во селото Мрдуша Доња“, „Хасанагиница“, „Крал Лир“, „Браќата Карамазови“, „Диво месо“, „Големиот везир“ и многу други.
Настапуваше и во филмови како „Човечкиот фактор“ и „Куќата покрај патот“, но најголем впечаток остави со своите монодрами – социјално ангажирани, сатирични и длабоко човечки. Автор е и на значајни сценарија и текстови, меѓу кои „На мени нема Босне“ и „Ој жите“.
Пејаковиќ беше добитник на бројни награди, меѓу кои престижната „Шестоаприлска награда“ на градот Сараево (1974), наградата за животно дело на ЗАВНОБиХ (1991), како и награди од здруженијата на драмски уметници во БиХ.
Неговата последна книга „Севдалинка“ беше објавена во 2022 година, а со Рамбо Амадеус поднесе кандидатура севдалинката да биде впишана во УНЕСКО листата на нематеријално културно наследство.
Покрај глумата, во младоста беше и пејач во рок-групата „Везири“ од Травник – уште еден доказ за неговиот широк уметнички спектар.
Јосип Пејаковиќ не беше само актер – тој беше глас на народот, совест на времето и чувар на босанската душа. Неговото дело ќе продолжи да живее како сведоштво за тоа како уметноста може да биде моќна алатка за вистина, критика и надеж.
